İNSAN 2.0: Kendini Aşarken Kendisini Yitiren Tür

“İnsan, kendini aşmaya çalışırken, kendisi olmaktan çıkar mı?”

Bir soru, son bin yılın sorusu olabilir bence…

Bu soru; Prometheus’un ateşi çalarken ki niyetinden, Elon Musk’ ın beyin-bilgisayar arayüzü çalışmalarına kadar uzanıyor aslında. Ve şimdi, tam da bu bu eşiğin kıyısındayız artık.

İnsan 2.0, yani biyolojik sınırlarını aşmaya çalışan, yapay zekâ ile zihinsel, genetik mühendislikle bedensel evrim hedefleyen yeni bir “insan” modelinin arifesinde…

Homo Sapiens’ten Homo Digitalis’e olan yolculukta insanlık tarihinde büyük sıçramalar oldu: Ateş bulundu, alet kullanımı, tarım, yazı, matbaa, sanayi devrimi, bilgi çağı… Ve şimdi belki de bu insan türü olarak son büyük sıçramanın eşiğindeyiz: Kendimizi yeniden yaratmak.

Ama bu kez fark şu: Geçmişte çevremizi dönüştürüyorduk. Şimdi kendimizi. Artık bedenin sınırlarını kabul etmiyoruz. Eskiden şehirler ülkeler fethediyorduk artık kendimizi, genlerimizi, yapı taşlarımızı… Hafızanın yetersizliğini, duyguların karmaşasını, ölümün kaçınılmazlığını… Her şey optimize edilmeli.

Her şey geliştirilmeli düşüncesi bizi “İnsan 2.0” modeline taşıyor.

Peki İnsan 2.0 Nedir? İnsan 2.0, bir ütopya mı yoksa distopya mı hâlâ tartışıla dursun. Teknik olarak şu unsurları barındırıyor:

• Biyolojik Geliştirme: Genetik mühendislik, CRISPR teknolojisi, uzun yaşam, hastalık direnci.

• Zihinsel Yükseltme: Beyin–bilgisayar arayüzü (BCI), zihinsel hızlanma, yapay zekâ entegrasyonu.

• Duygusal Kodlama: Algoritmik empati, duygusal zekâ ile donatılmış dijital varlıklar.

• Sibernetik Bedenler: Mekanik uzuvlar, nanoteknolojik organlar, beden dışı bilinç taşıyıcıları.

Bu gelişmelerin temel sorusu şu oluyor:

Eğer her şeyimizi geliştirirsek, biz hâlâ “biz” mi oluruz…?

Ruhun Kodlanabilirliği ve Yapay Duygu… Duygular... İnsanı İnsan yapan en önemli özellik... İnsan olmanın özü. Ancak bugün robotlar yapay zeka ile; bir üsluptan üzgünlüğü, bir cümleden yalnızlığı, bir noktalama işaretinden korkuyu ayırt edebiliyor ve daha da gelişiyor.. Ve şimdi soru şu:

Eğer duygular simüle edilebiliyorsa, ruh da kodlanabilir mi?

Yapay zekâ, duyguyu anlıyor; yarın ise kullanacak. Hatta sana özel, sana uygun, seni dönüştüren duygusal tepkiler verecek. İşte orada insan ile yapay arasında çizgiler silinmeye başlamaz mı…

Peki Kendini Aşmak mı, Yok Etmek mi? İnsan kendini aşmak istiyor… Sanırım ölümlü olduğu için, sınırlı olduğu için, unuttuğu için, yaşlandığı için belki de derinlerinde barındırdığı her şeyin sahibi olma arzusu, yönetme arzusu…

Ama kendini ne kadar aşarsa, aslında o kadar yabancılaşıyor. Çünkü bu aşma arzusu, özden uzaklaşmayı da beraberinde getiriyor ve şunları unutuyor...

• Empati kodlanabiliyorsa, gerçekliği sorgulanır.

• Anılar dış bir diske yükleniyorsa, kişilik çözülür.

• Zihin başka bir bedende çalışıyorsa, kimlik erir.

İnsan, kendini aştıkça, belki de kendi olmaktan çıkmaya başlıyor…

Peki İnsan 2.0’ın Geleceği Ne Olacak? Benim öngörüm ve okuduğum, izlediğim, araştırdığım kadarıyla

• Yeni Bilinç Türleri mi? Kolektif zihinler, bulut hafızaları, çoklu kimlikler…

• Yeni Tanrılar mı? Sonsuz zekâ, sınırsız güç, kusursuz analiz… Bu tür varlıklar insan üstü olur ama insan kalabilir mi?

• Yeni Felsefeler mi? "Ben kimim?" sorusu, "Ben kod muyum?" sorusuna evrilecek belki de…

İnsan Kalmak Mümkün mü? İnsan 2.0 belki her şey olabilir: Daha zeki, daha güçlü, daha uzun ömürlü, daha dayanıklı… Peki böyle olunca,

Daha “insan” mı olacak? Yoksa “insan ötesi” mi? Ve belki de sorulması gereken esas soru bu artık:

“İnsanlık, kurtulması gereken bir sınır mı, yoksa korunması gereken bir sır mıdır?”