Hayat Dediğin...

Hayat Dediğin…

Saçlarım beyazlıyor artık, öyle uzun uzun anlatamam her şeyi…

Hayat dediğin garip bir yol. Başta hep koşmak istiyorsun. Hedefler koyuyorsun, hayaller çiziyorsun defter kenarlarına. “Oraya varacağım” diyorsun. Koşuyorsun. Koştukça sanıyorsun ki yaklaşacaksın. Ama meğer bazı yollar sadece yorulmak için varmış.

Sonra zamanla durmayı öğreniyorsun. Soluklanmayı. Yolda açan bir çiçeğe bakmayı, sessizliği dinlemeyi. Ama işte o vakit saçlarının arasına düşüyor ilk beyaz tel. “Ne zaman bu kadar geçti?” diye sormaya kalmadan ikincisi geliyor...

Eskiden her şeyin bir cevabı vardı. Şimdi çoğu sorunun kıyısında bekliyorum sadece. Hayat, artık net değil benim için. Daha çok bulanık bir resim gibi. Uzaktan güzel görünüyor ama yaklaştıkça detaylarda kayboluyorsun.

İnsanlar geçiyor yanımdan. Kimini uğurluyorum, kimine yer açıyorum. Kimi gelip bir iz bırakıyor, kimi sessizce kayboluyor. Ama hepsi, bir şey öğretiyor bana: Hiçbir şey sonsuza kadar kalmıyor. Ne acı, ne sevinç, ne insanlar…

Sadece zaman kalıyor geriye, bir de ona eşlik eden beyaz teller.

Anlatmak isterdim her şeyi, ama kelimeler yoruldu benden. Artık yaşadığım şeyleri içimde saklıyorum. Çünkü anlatınca eksiliyor, susunca da büyüyor her şey.

Hayat kısa değil aslında. Biz hızlı yaşadık. Şimdi durunca fark ediyorum: Meğer ne çok şey geçmiş içimizden.

Ama artık anlatamam…

Hayat dediğin, biraz kabullenmek, biraz susmak, biraz da beyazlamaktır işte…

Bu akşam da böyle…